Crazy Country Cienfuegos

24 september: Countrydorp
Vandaag zijn we precies 1 week in Cuba. 'Time flies when you are having fun' gaat nu niet helemaal op want we hebben al zo veel gedaan dat lijkt alsof we hier al maanden zijn.
Na een busrit van 6,5 uur kwamen we aan in het western/country stadje Cienfuegos. Hier werden we opgehaald door een speciale Cubaanse 'limousine' (fietstaxi) die ons naar onze Casa zou brengen: Casa Azul met als peetmoeder Lorayne.
Cienfuegos is een prachtig klein stadje met allemaal saloons, klapdeuren, paarden, cowboys en oude gebouwen. Het heeft ook een lange boulevard waaraan leuke winkeltjes en terrasjes liggen en die uitkomt op een groot plein. Veel historie dus het bekijken waard.
Na deze reisdag besloten Reimer en ik de lokale barretjes te testen en wat cocktails te proberen. Ja, goedgekeurd.
Na het avondeten moesten Reimer en ik van Lorayne een blokje om lopen om de vertering op gang te helpen. Braaf als we zijn, deden we wat ze zei. Dit hadden we echter beter niet kunnen doen. We waren binnen de kortste keren verdwaald en aangezien de zon inmiddels onder was wilden we toch wel graag ons huis weer vinden. Na een aantal rondjes door de buurt te hebben gelopen, kwamen we eindelijk bij een gebouw wat we kenden dus konden we naar huis lopen. Het werd een groter ommetje dan de bedoeling was..

25 september: Zappata en de zee
Vandaag stonden er verschillende tripjes op het programma. Allereerst de toch naar het Zappata National Parc. Hier zouden allerlei mooie beesten en stukken natuur zijn die we konden verkennen en bekijken.
Na een lange rit kwamen we aan bij de ingang van het park. Hier werden Reimer en ik losgelaten en konden we op avontuur uitgaan. Al snel kwamen we krokodillen tegen. Weliswaar achter een hek maar toch wel mooi om zo dichtbij te zien. We liepen door en kwamen door dichtbegroeide stukken park met hangende bomen en palmen. Uiteindelijk kwamen we bij een grote rivier waar we op een bootje konden stappen die ons door de mangrove leidde. Dat deden we dus maar. We stapten in en raceten met een noodvaart over de rivier en over een groot meer. Eindbestemming: Guama.
Guama is een oud indianendorp middenin de mangrove en omgeven door water. Hier werden we gedropt en konden we de oude huizen en leefgewoonten bewonderen. De 'straten' waren houten latjes op palen omdat de grond zelf te moerassig was. Overal zag je de mooiste vogels en dieren die in het moeras leefden. Helaas was er een brug kapot waardoor we niet veel verder kwamen dan het eerste gedeelte van het dorp maar toch was daar genoeg te zien.
Na een uurtje klommen we weer in de boot en voeren we terug naar de ingang van het park. Hier stond onze taxi nog te wachten en we gingen op weg naar onze tweede activiteit.

Ergens halverwege de snelweg stopte de taxi en gooide Reimer en mij uit de auto. We waren aangekomen bij activiteit 2: snorkelen in de zee en in de grotten. We pakten onze flippers, duikbrillen en snorkels en sprongen de (opnieuw) fantastisch mooie zee in. Ook hier was het zo helder en azuurblauw dat we de vissen en bodem makkelijk konden zien. Eenmaal onderwater gaat er letterlijk opnieuw een wereld voor je open. Honderden kleurrijke vissen, Dora's, Nemo's inktvissen en krabben zo groot als je voet. Het was echt super!
Alsof dit niet genoeg was, liepen we daarna via het strand, over de snelweg (in onze zwemoutfits) naar een verborgen meer en grot. Dit was zoet water en doodstil. Het nodigde je gewoon uit om er met een bommetje in te springen en de eerste rimpels in het gladde wateroppervlak te creëren. Er was letterlijk niemand te bekennen. We spongen in het water en snorkelden daar verder. Het leek wel of er op de bodem allemaal schatten begraven lagen aangezien het zonlicht onderwater weerkaatst werd. Net een scene uit de Count of Monte Cristo. Werkelijk prachtig.
Aan het eind van de middag, stapten we weer moe en voldaan in onze taxi en reden we terug naar huis waar Lorayne ondertussen een heerlijk diner klaar had staan. Het ommetje na het eten sloegen we dit keer maar over.

26 september: El Nicho
'How do you get yourself moving when you are paralyzed by something so magnificent? (Demian Colman)
Een nieuwe dag betekent een nieuw avontuur. En wat voor een!
Zoals gewoonlijk stond de taxi ons al op te wachten om ons naar El Nicho te brengen. El Nicho is een gebied waar verschillende watervallen
te bewonderen zijn en waar je kunt zwemmen. Dat klinkt natuurlijk al bewonderingswaardig en één avontuur, maar de weg er naartoe was dat zeker ook.
De wegen in Cuba zijn allemaal even verschrikkelijk. Om de meter zit er een gat in de weg zo diep dat je hele auto schuin gaat, de wegen door de bergen zijn zo stijl dat het lijkt alsof je omhoog wordt getakeld in een achtbaan. Daarnaast zijn de wegen erg smal waardoor je hoopt geen tegenligger tegen te komen aangezien dan één van de twee auto's uit moeten wijken richting een ravijn. Geen fijne gedachte maar voor onze taxichauffeur was het gesneden koek en racete hij gewoon met zo'n 100 km/uur door de bergen en dit allemaal in de tweede versnelling. Goed voor hun auto's zijn ze hier niet echt..
Na een enerverende tocht waarbij Reimer en ik elkaar meerdere malen bang hebben aangekeken, kwamen we aan bij het beginpunt van onze tocht: de voet van een van de hoogste heuvels van El Nicho.
Voor ons lag een groot stuk ongerepte natuur met geïmproviseerde bruggetjes, paadjes en waterstroompjes. We liepen over het pad maar, avonturiers als we zijn, liepen bij iedere splitsing of kruising ook even de andere kant op dan dat het bordje ons wees. We are so berdass.
Ne een hele klim en een aantal prachtige uitzichten, kwamen we aan bij een grote poel doorzichtig water die werd de gevoed door een van de mooiste watervallen die ik ooit heb gezien. Het kwam recht uit een Lonely Planet folder gelopen. Een oase van rust, water, rosten, lianen, bomen, rotsen en vogels. Je voelde je echt een indringer. Hier hebben we snel onze zwemkleren aangetrokken en hebben we een hele poos gezwommen. Heerlijk!
's Middags liepen we weer terug over een provisorisch pad en vonden onze taxichauffeur in zijn auto. Hij bracht ons naar een lokaal restaurantje bij mensen in de achtertuin. het was een typisch Cubaans restaurantje: de varkens lagen in de modderpoel achter het fornuis te wachten om geslacht te worden, de kippen liepen overal vrij rond, de rum werd achterin de tuin gestookt en de palm- e bananenbladeren groeiden door het raampje van de wc naar binnen. Hier kregen we weer een hele lading eten: rijst, konijn, fruit, sap, groentes, soep, bananenchips, bonen, etc. Allemaal bereidt op een paar gaten in de grond met pannetjes erboven.
Later namen we afscheid en reden we terug naar Cienfuegos om daar onze laatste avond chillend op bed door te brengen.

Cienfuegos: een prachtig en veelzijdig stadje met een geweldige omgeving.

Liefs, Bernadette