Valle de Viñales (deel 1)

How do you talk about something that leaves you entirely at a loss for words? How do you describe the unimaginable?
(Demian Colman)

20 september: Havana - Vinales
Vanochtend om 7:15 moesten we onze koffers inleveren bij het hotel aangezien we vanaf nu alleen nog maar uit onze backpack zouden leven. Bij de receptie moesten we zelf even een contractje opstellen zodat we over 2 weken aan konden tonen dat onze koffers daar nog stonden. 3 regels en 2 handtekeningen verder was het contract af en konden onze spullen in een 'geheim kamertje waar alleen de manager de sleutel van had' geplaatst worden. De sleutel van dat 'geheime kamertje' lag echter gewoon in een houten kistje afgesloten door een touwtje achter de balie. Nouja, zal wel goed komen.
Na het ontbijt gingen we de stad in om onze tijd te doden (de bus zou pas om 14:00 uur vertrekken). In het park werden we opeens aangesproken door een man, Ilysses. Hij hoorde ons praten en vroeg ons of we uit Nederland kwamen. Hij had namelijk een vriendin, Barbara, in Utrecht wonen. We raakten aan de praat en besloten met hem mee te gaan naar een cafeetje verderop (sorry pap en mam, ben i toch met een vreemde man meegegaan). Het cafeetje bleek een typisch Cubaans ding te zijn waar nog nooit een toerist was geweest. Van buiten zag het er dicht uit en van binnen eigenlijk ook. Toch konden we er koffie en sap krijgen (en later een grote schaal fruit). Al snel bleek dat Ilysses een of andere beroemdheid was hier aangezien hij 's avonds met zijn band op zou treden in het muziektheater van Havana. Tijdens een van onze gesprekken kwamen we ook op het Castro-Che onderwerp. Wat vond hij eigenlijk van de politiek? Meteen veranderde de stemming en begon hij haast te fluisteren. Het was niet veilig om hardop over dit onderwerp te spreken aangezien er veel Cubanen zaten waarvan je niet wist wie zij steunden. Ook werd ons (enigszins met een glimlach) gevraagd of we geen spionnen waren van Castro. We veranderde maar weer snel van onderwerp.
Na ongeveer 2,5 uur daar te hebben gezeten, moesten we toch echt op weg naar het busstation. Hij gaf ons allebei een briefje met zijn handtekening (blijkbaar dacht hij dat wij dat wilden aangezien hij bekend was in Cuba) en toen namen we afscheid.
Eenmaal buiten waren we een beetje de weg kwijt maar we vertikten het om een taxi te nemen. Na een minuut of 10 te hebben rondgedoold met onze zware backpacks en petjes op, kwamen we bij een goot gebouw waar allemaal militairen stonden. De perfecte gelegenheid om even de eg te vragen. Als 2 overduidelijk verdwaalde toeristen, liepen we op een militair af. Op een meter of 3 afstand stak hij ineens boos zijn hand op. 'Tot hier en niet verder!' Reimer dacht dat hij wenkte dus deed nog een stap naar voren. Dat had hij niet moeten doen.. De militair schreeuwde iets in het Spaans en greep naar zijn pistool. we schrokken ons dood! We waren maar 2 onnozele toeristen. We vroegen uiteindelijk de weg en hij blafte een of ander antwoord (nog steeds met zijn pistool in zijn hand). We liepen snel weg en besloten toch maar een taxi te nemen.
Eenmaal bij het busstation probeerden we Ivan te bellen. Ivan was een grote, kale man die in Vinales woonde en die kamers aan toersiten verhuurde. we hadden zijn nummer van Miguel gekregen (de propper uit Havana). We konden echter geen contact met hem maken dus hadden we ineens geen slaapplaats in Vinales.
20 Duitsers, prachtige uitzichten over valleien, 10 ossen, 100 paarden met karren, wat Cubanen en 3,5 uur later, kwamen we eindelijk in Vinales aan. Al snel werd duidelijk dat een slaapplaats vinden geen probleem zou zijn. Nog voor we de bus uit waren, werd er al aan alle kanten aan ons getrokken. Iedereen bleek opeens de mooiste casa van Vinales te hebben met de mooiste uitzichten en de beste prijzen.
Vinales zelf bestond letterlijk uit 1 straat met wat zanderige zijweggetjes, een pleintje, een kerk en een restaurantje. Rondom dit dorpje lagen enorme valleien met tabaksplantages, rijstvelden, suikerrietvelden, bossen en nog heuvels. Auto's heb je daar amper. Iedereen rijd op een paard of met paard en wagen! Een mooier landschap bestaat er gewoon niet!
We kozen uiteindelijk voor een casa waarvan de vrouw Engels sprak en die ons vertelde dat we niet hoefden te betalen voor het eten als we het niet lekker vonden. Dat was een belofte die ze eenvoudig kon maken aangezien het eten echt fantastisch was!
Ons huis (Casa Sol Caribe) bevond zich op een van de zanderige zijweggetjes van de hoofdstraat. Toen we daar aankwamen, zaten opa en oma al op ons te wachten op de veranda in een schommelstoel. Ze hadden allebei een glaasje rum in de handen en een sigaar in de mond. Het echte Cubaanse leven zou vanaf vandaag beginnen!
Na een snelle rondleiding stond het eten al klaar. Maylin (de vrouw van onze peetvader Pedro) had een geweldig diner voor ons gekookt. Kreeft, rijst, salade, fruit, groentes, soep, brood. Heerlijk!
Na het avondeten gingen we het dorpje (straatje) verkennen. We kwamen nog wat mensen uit onze bus tegen (Carol en Dale) met wie we verder liepen en kletsten. Onderweg kwamen we nog wat mensen van onze bus tegen en uiteindelijk liepen er 6 toeristen gevolgd door 3 honden door de straten (weggetjes) van Vinales.
Weer thuis stond er alweer een glaasje rum voor ons klaar. We kletsten wat in het Spaans/Engels met onze peetvader en de opa en de fles rum was uiteindelijk leeg. Een hilarische avond!

21 september: Paardrijden en honkbal
Om 6:30 uur werden we gewekt door kraaiende hanen. We stonden op en zagen alweer een uitgebreid ontbijt staan verzorgd door Maylin (de schat). In plaats van rum stond er nu een kan verse guavesap (al verdenk ik Pedro er nog steeds van dat hij er wel wat rum in had gegoten). Na het ontbijt werden we opgehaald door de lokale mooiboys. In een gepimpte auto met zebraprint, knallende speakers in de hoedenplank en geblindeerde ramen werden we naar de range van Giovanni gebracht. We gingen paardrijden door de valleien!
Reimer en ik kregen allebei een paard en stegen op. Reimer had al snel een goede connectie met zijn paard. Ze reden constant voorop en sneden mij telkens af. Mijn paard en ik hadden echter totaal geen connectie. Zei ik links, ging hij rechts en andersom. Ze zeggen toch dat paarden angst ruiken? Nou, mijn angst was in het hele dorp te ruiken! Giovanni lachte zich een ongeluk en verzekerde mij dat er niks kon gebeuren. De paarden waren 'professionals'. Ja ja.. Ik bleef stug doorgaan met 'tranquilo' roepen tegen mijn beest terwijl Reimer en Giovanni er als 2 cowboys vandoor gingen. Na een tijdje ging het beter en kon ik meer van de omgeving genieten. Want wat een prachtig uitzicht en landschap was het! Doodse stilte met af en toe een zingende vogel, uitgestrekte velden waar boeren met ossen aan het ploegen waren, wat dravende paarden en in de verte een kabbelend beekje.
Giovanni had ook door dat het beter ging tussen mij en mijn paard en vond het tijd om me even te testen. Met een harde knal van de zweep en een hard "Ajou!" spoorde hij mijn knol aan. Ik schrok me dood toen hij opeens begon te draven en te galopperen. Het leek wel of ik op de kermis op zo'n ronddraaiende stier zat. Mijn handen deden pijn van het vasthouden en mijn kont werd blauwer en blauwer van het bouncen op het zadel. Ik heb er wel eens charmanter uit gezien.
Na een uurtje rijden, kwamen we aan bij een grot. Hier stapten we van onze paarden af en gingen we o.l.v. een oude Cubaan de grotten in. Het werd een mooi tochtje door een spelonk met riviertjes, vleermuizen en een enthousiaste, tandloze gids. Uiteindelijk kwamen we aan de andere kant van de grot er weer uit en zagen we nog een hele hoop mooie flora en fauna.
Toen moesten we weer verder op de paarden..
We kwamen onderweg langs een paar rieten huisjes waar mensen in woonden. Giovanni vertelden ons dat zij nog echt alles alleen deden en alles voor zichzelf hielden. Ook hadden ze geen elektriciteit dus werd alles met ploegen, ossen, fietsen en de hand gedaan. Echt indrukwekkend om te zien.
Onze tweede stop was bij een koffieplantage. Hier kregen we een rondleiding over de velden en zagen we hoe de koffie werd gemaakt. Natuurlijk moesten we ook even proeven. Zoals iedere dag kregen we er ook een glaasje rum bij maar deze sloeg ik af aangezien ik nog moest rijden. Ik vertrouwde mezelf nuchter al niet met een paard, laat staan na een paar huisgebrouwen glaasjes rum.
Onze derde stop was bij een tabaksboer. we zagen hoe hij de sigaren maakten, vertelden ons over de geschiedenis en verschillende soorten en we kregen ook allebei een van de sigaren. Onder het genot van een drankje (nog steeds alcoholrij voor mij), rookten we de sigaar en genoten we van het uitzicht (valleien, meren, vogels, vissen, geiten, etc.).
Hierna begonnen we aan de terugreis. we stegen weer op en de paarden begonnen weer te lopen. Het laatste gedeelte van de toch was ook meteen het zwaarst. We gingen door bospaadjes zo stijl en smal naar beneden dat onze paarden bijna uitgleden. Zelfs Reimer was niet meer zijn gebruikelijke zelfverzekerde ik. Om mezelf kalm te houden, begon ik maar liedjes te zingen als 'cowboy billy boem' en 'Rijdend door de wildernis'. Giovanni weer lachen.. ik kon wel huilen.
Het allerlaatste stukje van de tocht moesten we nog bijna zwemmend afleggen aangezien het de nacht ervoor fiks geregend had, lagen er plassen zo diep dat de we onze voeten in de nek van het paard moesten leggen omdat het water tot aan het zadel kwam. Yes....
Na een tocht van 4 uur kwamen we weer bij de range van Giovanni en stegen we voor de laatste keer af. We bedankten Giovanni en namen afscheid van de paarden.. doei! Onze mooiboys stonden alweer te wachten om ons naar huis te brengen.

Na een snelle lunch (nu wel met rum om te bekomen van de schrik) en een hilarisch verslag van die ochtend aan onze peetvader, stond er weer een andere activiteit op de planning.

In Cuba is honkbal de nationale sport. Iedere provincie heeft een team en die spelen een competitie. Vorig jaar was het team van Pinar del Rio (de provincie waar Vinales ook in lag) kampioen geworden en was het team van Matanzas (een andere provincie) tweede geworden. Op 20 september was de grote opening van het nieuwe seizoen met meteen de eerste wedstrijd: Pinar - Matanzas. Aangezien Reimer en ik Nederlands zijn en Nederland een jaar of 2 geleden van Cuba heeft gewonnen in de finale van het WK, ging onze peetvader er vanuit dat wij wel mee wilden naar die wedstrijd. En of we dat wilde!

Na de lunch werden we opgehaald door de zoon van onze peetvader die tickets had geregeld voor de wedstrijd. We reden naar Pinar de Rio (de hoofdstad van de gelijknamige provincie) en bespraken in de auto nog even de regels. Pedro (peetvader) was helemaal verbaasd dat wij de regels niet echt kenden en dat honkbal in Nederland helemaal geen grote sport is. Hoe konden wij Cuba dan hebben verslagen? Geen idee.
Eenmaal in Pinar del Rio werd ons verteld dat het normaal gesproken verboden is voor toeristen om bij een honkbalwedstrijd aanwezig te zijn aangezien dat echt iets is voor de Cubanen. Toen we langs de bewaking liepen, mochten we daarom ook niks zeggen en moesten we doen alsof we het de normaalste zaak van de wereld vonden dat er duizenden uitgedoste Cubanen op stelten liepen of muziek maakten. Gelukkig werden we toegelaten en liepen we naar onze plekken. We hadden blijkbaar hele goede kaarten want we zaten op de eerste rij! Ons VIPvak werd bewaakt door een of andere dikke vrouw met wie je duidelijk geen ruzie wilde maken. Inmiddels konden we weer zachtjes praten en kon de wedstrijd beginnen.
Zodra de wedstrijd begon, veranderd het stadion in een groot gekkenhuis. Iedereen maakte muziek, danste, zong en moedigde zijn/haar team aan. Opvallend was dat er geen enkele keer negatief over het andere team werd gedaan. Geen spreekkoren, fluitconcerten ofzo. er werd zelfs door de fans van Matanzas geklapt toen Pinar een homerun sloeg! Zo kan het dus ook!
Uiteindelijk verloor Pinar de wedstrijd met 5-1 maar was niemand daar echt rouwig om want het was een leuke wedstrijd met veel muziek, dans en gezelligheid! Ontzettend tof om eens mee te hebben gemaakt!

Gelukkig was dit nog lang niet alles van Vinales.. to be continued