Peace Village!
Door: bernadettevietnam
Blijf op de hoogte en volg Bernadette
19 Juli 2012 | Vietnam, Hanoi
JOEPIE INTERNET!
Volgens waarbenjij.nu zit ik in Hanoi maar eigenlijk zit ik zo'n 30 km buiten Hanoi in een klein, arm, niet-toeristisch dorpje.
Afgelopen zondag (15 juli) vertrokken Vincent en ik met het vliegtuig van HCMC naar Hanoi. Na een korte vlucht (1,5 uur) kwamen we weer in ons -inmiddels- vertrouwde Hanoi aan. De volgende dag zouden we om 8 uur worden opgehaald door onze tourguide en naar ons verblijf voor de komende 2 weken worden gebracht. We hadden nog geen idee wat ' ons verblijf' inhield maar we dachten allebei een klein,vies,muf hutje in the middle of nowhere. We hadden het (gelukkig!) bij her verkeerde eind..
Na een autorit van zo'n 45 min kwamen we aan bij ons verlbijf: een hotel met 2 redelijke bedden, een douche en een wc. Het is geen luxe maar veel beter dan we hadden gedacht. 1 ding hadden we echter wel goed ingeschat: het is echt in the middle of nowhere. De mensen hier hebben nog nooit toeristen gezien en dat laten ze merken ook. Iedereen kijkt ons aan, roept naar ons en wil ons bekijken. Ik voel me soms net en attractie (wat ik denk ik voor die mensen ook ben).
Nadat we onze spullen in het hotel hadden gelegd moesten we meteen door naar het weeshuis annex schooltje genaamd Peace Village. Toen we daar aankwamen werden we al meteen ontvangen door zo'n 15 rennende, spelende en joelende (gehandicapte) kinderen. Ze kwamen op ons af gestormd en we moesten meteen met ze spelen. Een warmer welkom had ik me niet voor kunnen stellen. Na zo'n 5 minuten met de kinderen gespeeld te hebben moesten we echt verder want de directrice en de andere leden van het team (verpleegsters, leraren, dokters) verwachtten ons.
Na een korte kennismaking werden we rondgeleid door het gebouw.
Het gebouw: een groot, leeg, saai, wit gebouw waar de kinderen zowel leren, eten, plassen, spelen en slapen. Overal ruikt het naar urine, dat is ook niet zo gek als je bedenkt dat de kinderen in een emmer op het balkon al hun behoeftes moeten doen..
De staff: alle mensen daar zijn echt onwijs aardig! Ik heb het meeste contact met de leraren en de verpleegsters en die zijn allemaal tussen de 20 en 25 jaar. De eerste dag was het een beetje aftasten maar gelukkig ging het 's middags al beter en hebben we leukste gesprekken over voetbal, mode, Nederland en speelgoed.
Er is echter 1 minpuntje aan de staff (afgezien van het gebrekkige Engels): iedereen heeft continu een metalen staaf bij de hand waarmee ze de kinderen slaan (!!!). Ja echt waar; als een kind iets doet wat niet hoort dan zal het daarvoor moeten boeten. De kinderen kunnen niet luisteren dus moeten maar meteen voelen. Toen ik dat zag schrok ik me dood. Ik hoop niet dat ze van Vincent en mij verwachten dat wij de kinderen ook gaan slaan..
Mijn bezigheden: Wat doe ik daar nu eigenlijk? Mijn dag begint om 8 uur. Ik start boven en leid dan samen met Vincent en Nguyen een klas met 15 kinderen. De kinderen zijn allemaal tussen de 4 en 15 jaar en hebben het syndroom van down of zijn autistisch. Het zijn moeilijke kinderen maar ze zijn heel erg lief! Ze willen de hele tijd spelen en knuffelen en hebben stuk voor stuk veel aandacht nodig. eigenlijk doe ik 's ochtends van 8 tot 11 niks anders dan spelen :)
Dan om 11 uur is het tijd voor de lunch en gaan we naar beneden. Aangezien niet alle kinderen de controle over hun spieren hebben, moeten ze gevoerd worden. Tussen 11 en half 12 ben ik dus continu kinderen aan het voeren, monden aan het afvegen en de vloer aan het schoonmaken. Om half 12 is de lunch voorbij en gaan Vincent en ik terug naar het hotel om zelf te lunchen en om te rusten.
Om 2 uur worden we weer op het centrum verwacht.
's Middags ga ik beneden aan de slag en leid ik samen met Vincent en Laanh een groep kinderen die psychisch niet in orde zijn. Wat er echt mis is, weet ik niet precies. Dit is het engste gedelte van de dag. In deze klas zitten kinderen die je zonder pardon een volle mep in je gezicht geven. Dit heb ik al een aantal keer meegemaakt..Als je de klas binnenkomt zie je de kinderen al zitten met zo'n enge grijns op hun gezicht. het enige waar ik aan kan denken is dat ze me willen vermoorden ofzo..
Na een middagje bont en blauw te zijn geslagen vond ik het welletjes en heb ik gevraagd of ik boven op een andere afdeling mocht werken. Gelukkig mocht dit..
Tegenwoordig zit ik dus 's middags niet meer tussen moordenaars maar tussen hele lieve kinderen die niet eens zo zwakzinnig zijn. Deze kinderen help ik met het weven en knutselen. Kortom: de handvaardigheidsklas. In deze klas werkt nog een andere vrijwilligers: Tonijs (of hoe je het ook schrijft). Hij spreek redelijk Engels en is erg grappig! Ik heb trouwens ontdekt dat ik erg goed kan weven! :)
Gisteren zijn Vincent en ik naar de BIG C (groot warenhuis met zowel supermarkt als restaurantjes en kledingwinkels: soort hypermarche dus) geweest om speelgoed en kleurboeken voor de kinderen te kopen. Hoe lief de kinderen ook zijn, zonder speelgoed zijn ze niet in toom te houden!
De komende week ga ik nog hard aan de slag en me volledig inzetten voor deze lieve kinderen. Het is iedere keer weer mooi om te zien dat de kinderen blij zijn om me te zien. Ook alle leden van de staff zijn ons erg dankbaar en dat laten ze op allerlei manieren merken.
Kortom; ik ben blij dat ik hier zit en me in kan zetten voor deze kinderen die de hulp zo hard nodig hebben.
Tot over anderhalve week!
Heel veel liefs en kusjes!
Volgens waarbenjij.nu zit ik in Hanoi maar eigenlijk zit ik zo'n 30 km buiten Hanoi in een klein, arm, niet-toeristisch dorpje.
Afgelopen zondag (15 juli) vertrokken Vincent en ik met het vliegtuig van HCMC naar Hanoi. Na een korte vlucht (1,5 uur) kwamen we weer in ons -inmiddels- vertrouwde Hanoi aan. De volgende dag zouden we om 8 uur worden opgehaald door onze tourguide en naar ons verblijf voor de komende 2 weken worden gebracht. We hadden nog geen idee wat ' ons verblijf' inhield maar we dachten allebei een klein,vies,muf hutje in the middle of nowhere. We hadden het (gelukkig!) bij her verkeerde eind..
Na een autorit van zo'n 45 min kwamen we aan bij ons verlbijf: een hotel met 2 redelijke bedden, een douche en een wc. Het is geen luxe maar veel beter dan we hadden gedacht. 1 ding hadden we echter wel goed ingeschat: het is echt in the middle of nowhere. De mensen hier hebben nog nooit toeristen gezien en dat laten ze merken ook. Iedereen kijkt ons aan, roept naar ons en wil ons bekijken. Ik voel me soms net en attractie (wat ik denk ik voor die mensen ook ben).
Nadat we onze spullen in het hotel hadden gelegd moesten we meteen door naar het weeshuis annex schooltje genaamd Peace Village. Toen we daar aankwamen werden we al meteen ontvangen door zo'n 15 rennende, spelende en joelende (gehandicapte) kinderen. Ze kwamen op ons af gestormd en we moesten meteen met ze spelen. Een warmer welkom had ik me niet voor kunnen stellen. Na zo'n 5 minuten met de kinderen gespeeld te hebben moesten we echt verder want de directrice en de andere leden van het team (verpleegsters, leraren, dokters) verwachtten ons.
Na een korte kennismaking werden we rondgeleid door het gebouw.
Het gebouw: een groot, leeg, saai, wit gebouw waar de kinderen zowel leren, eten, plassen, spelen en slapen. Overal ruikt het naar urine, dat is ook niet zo gek als je bedenkt dat de kinderen in een emmer op het balkon al hun behoeftes moeten doen..
De staff: alle mensen daar zijn echt onwijs aardig! Ik heb het meeste contact met de leraren en de verpleegsters en die zijn allemaal tussen de 20 en 25 jaar. De eerste dag was het een beetje aftasten maar gelukkig ging het 's middags al beter en hebben we leukste gesprekken over voetbal, mode, Nederland en speelgoed.
Er is echter 1 minpuntje aan de staff (afgezien van het gebrekkige Engels): iedereen heeft continu een metalen staaf bij de hand waarmee ze de kinderen slaan (!!!). Ja echt waar; als een kind iets doet wat niet hoort dan zal het daarvoor moeten boeten. De kinderen kunnen niet luisteren dus moeten maar meteen voelen. Toen ik dat zag schrok ik me dood. Ik hoop niet dat ze van Vincent en mij verwachten dat wij de kinderen ook gaan slaan..
Mijn bezigheden: Wat doe ik daar nu eigenlijk? Mijn dag begint om 8 uur. Ik start boven en leid dan samen met Vincent en Nguyen een klas met 15 kinderen. De kinderen zijn allemaal tussen de 4 en 15 jaar en hebben het syndroom van down of zijn autistisch. Het zijn moeilijke kinderen maar ze zijn heel erg lief! Ze willen de hele tijd spelen en knuffelen en hebben stuk voor stuk veel aandacht nodig. eigenlijk doe ik 's ochtends van 8 tot 11 niks anders dan spelen :)
Dan om 11 uur is het tijd voor de lunch en gaan we naar beneden. Aangezien niet alle kinderen de controle over hun spieren hebben, moeten ze gevoerd worden. Tussen 11 en half 12 ben ik dus continu kinderen aan het voeren, monden aan het afvegen en de vloer aan het schoonmaken. Om half 12 is de lunch voorbij en gaan Vincent en ik terug naar het hotel om zelf te lunchen en om te rusten.
Om 2 uur worden we weer op het centrum verwacht.
's Middags ga ik beneden aan de slag en leid ik samen met Vincent en Laanh een groep kinderen die psychisch niet in orde zijn. Wat er echt mis is, weet ik niet precies. Dit is het engste gedelte van de dag. In deze klas zitten kinderen die je zonder pardon een volle mep in je gezicht geven. Dit heb ik al een aantal keer meegemaakt..Als je de klas binnenkomt zie je de kinderen al zitten met zo'n enge grijns op hun gezicht. het enige waar ik aan kan denken is dat ze me willen vermoorden ofzo..
Na een middagje bont en blauw te zijn geslagen vond ik het welletjes en heb ik gevraagd of ik boven op een andere afdeling mocht werken. Gelukkig mocht dit..
Tegenwoordig zit ik dus 's middags niet meer tussen moordenaars maar tussen hele lieve kinderen die niet eens zo zwakzinnig zijn. Deze kinderen help ik met het weven en knutselen. Kortom: de handvaardigheidsklas. In deze klas werkt nog een andere vrijwilligers: Tonijs (of hoe je het ook schrijft). Hij spreek redelijk Engels en is erg grappig! Ik heb trouwens ontdekt dat ik erg goed kan weven! :)
Gisteren zijn Vincent en ik naar de BIG C (groot warenhuis met zowel supermarkt als restaurantjes en kledingwinkels: soort hypermarche dus) geweest om speelgoed en kleurboeken voor de kinderen te kopen. Hoe lief de kinderen ook zijn, zonder speelgoed zijn ze niet in toom te houden!
De komende week ga ik nog hard aan de slag en me volledig inzetten voor deze lieve kinderen. Het is iedere keer weer mooi om te zien dat de kinderen blij zijn om me te zien. Ook alle leden van de staff zijn ons erg dankbaar en dat laten ze op allerlei manieren merken.
Kortom; ik ben blij dat ik hier zit en me in kan zetten voor deze kinderen die de hulp zo hard nodig hebben.
Tot over anderhalve week!
Heel veel liefs en kusjes!
-
19 Juli 2012 - 14:48
Mama:
Wat een warm verslagje van je eerste dagen in Peace Village. Ja, een heel andere kant van het land. Er is nog veel werk aan de winkel om het niveau van Vietnam - naar onze maatstaven - acceptabel te krijgen. Dan besef je weer hoe rijk West Europa is. En wat een opgave voor de verzorgers daar als ze er alleen voor staan.
Zijn daar in Peace Village niet eerder vrijwilligers van Activity of andere organisaties geweest? (Omdat men daar dus geen toeristen gewend is)
Veel succes met je werk daar meisje, ze zullen je straks missen!
dikke kus, mama -
19 Juli 2012 - 15:15
Tja Wie Ook Weer:
Gelukkig ben je weg bij de moordenaars. toen ik het hoorde en las was ik er ook niet erg gerust op. goed dat de mensen aardig zijn en jullie werk waarderen. Ik vind het trouwens ook een goed idee om je tijd te spenderen aan goed werk. Dat heet hier in Nederland sociale dienstplicht of zoiets.
Ik vind dat jij met die twee weken daar laat zien dat de jeugd helemaal niet zo gefocused is op zelfverwerkelijking. Zal het als voorbeeld kunnen gebruiken, Niet met naam en toenaam uiteraard maar als voorbeeld. mag dat ?
Ik hoop dat je veel energie opdoet voor de terugreis. tot over een paar weekjes. wij kijken er naar uit.
gr/p -
23 Juli 2012 - 09:32
Elly:
Wat goed om te lezen hoe betrokken jij bent bij die kinders!
Het is een hele klus en een hele opgave - zeker wanneer je de taal niet spreekt - om te weten te komen wat er in die hoofdjes omgaat.
Jouw enthousiasme zal deze taalbarriere omver donderen!
Veel sterkte en pak alle mooie en minder mooie ervaringen mee in je rugzak!
Groetjes. -
23 Juli 2012 - 14:35
Annemarieke:
Heel mooi, Det; wat een goede en nuttige bijdrage kun jij daar leveren.
En wat eveneens heel goed is: ook voor jezelf opkomen! Goed geregeld hoor.
Nog heel veel plezier en succes, en tot snel!
xx -
24 Juli 2012 - 15:41
Tante Carla:
Hoi Bernadette,
Wow , wat maak je veel mee zo in zon korte tijd, en ze zullen maar wat blij met je zijn.
Gelukkig dat je in dat moeilijke klasje wegbent, kinderen met zo'n onvoorspelbaar gedrag zijn bijna niet te begrijpen en zeker als je de taal niet spreekt, terecht dat je naar een ander klasje bent gegaan.
Knap hoor, hoe je daar bezig bent. Alle Respect.
Groetjes vanuit Boxmeer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
